Κείμενο Πολιτικής Παρέμβασης Για Τις Εκλογές Της 7ης Ιουλίου

 Δημοσιεύουμε το κείμενο πολιτικής παρέμβασης για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου των συντρόφων Χάρη Κ και Βαγγέλη Μ. Μολονότι η άποψή τους δεν ταυτίζεται με αυτήν της ΚΕΔ, η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη είναι ανοιχτή στην οργάνωσή μας – ο κάθε σύντροφος και η κάθε συντρόφισσα έχουν το δικαίωμα να δημοσιεύουν και να υποστηρίζουν την άποψή τους στο σάιτ της οργάνωσης.

avantgarde

Να φράξουμε τον δρόμο στην Δεξιά, Ψήφο στον Σύριζα χωρίς αυταπάτες

Αποτίμηση των εκλογικών αποτελέσματων

Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών συμπλήρωσε την εικόνα του ήδη γαλάζιου εκλογικού χάρτη. Οι δύο μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας και η συντριπτική πλειονότητα πλειοψηφία των περιφερειών και των μεσαίων δήμων ύψωσαν την σημαία της ΝΔ είτε επρόκειτο για εκλογική κάθοδο του κομματικά υποστηριζόμενου υποψηφίου είτε του «γαλάζιου αντάρτη». Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε ελάχιστους δήμους, μάλιστα το ΚΙΝ.ΑΛ. τον ξεπέρασε σε συγκομιδή, ενώ μια ευχάριστη εξαίρεση αποτέλεσε η εκλογή Πελετίδη στην Πάτρα – αν και το ΚΚΕ έχασε όλους τους άλλους δήμους. Η περιστασιακά καλή επίδοση σχημάτων της ΛΑΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε, οφείλεται περισσότερο στη συγκυρία της απλής αναλογικής παρά στην αύξηση εκλογικής τους επιρροής. Το σύνολο των περιφερειών και κεντρικών δήμων που κερδίζει η ΝΔ προστιθέμενο στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ως δεδομένο επιβεβαιώνει την παλινόρθωση της Δεξιάς.

Η επικράτηση αυτή, αν επιβεβαιωθεί στην κάλπη των εθνικών εκλογών –μια ανατροπή φαντάζει μεγάλη έκπληξη– θα είναι πρωτοφανής σε έκταση. Η ΝΔ μετά από μια δεκαετία συνεχούς εκλογικής καθόδου σε απόλυτους αριθμούς επανέρχεται στο 2009, ορίζει την ατζέντα και αποκαθιστά-αν δεν ενδυναμώνει- τα δίκτυα πατρωνίας σε τοπικό επίπεδο. Η εκλογική υπεροχή της Δεξιάς που διεφάνη σε ευρωεκλογές και δημοτικές  επιβεβαιώνει την συντηρητική στροφή της κοινωνίας, με φρέσκιες τις εθνικιστικές κινητοποιήσεις των μακεδονικών συλλαλητηρίων, και αυτό είναι μία απτή πραγματικότητα και όχι ένα τεχνητό κατασκεύασμα του Σύριζα. Άλλωστε τα χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά ο Σύριζα τα καταγράφει στην Βόρεια Ελλάδα, ως μία εμφανή απόδειξη του εκλογικού κόστους που πληρώνει για την Συμφωνία των Πρεσπών. Η δυσαρέσκεια των εργατικών στρωμάτων για την μνημονιακή πολιτική του Σύριζα, δεν φαίνεται να ενισχύει καμιά από τις διάφορες εκφάνσεις της πέραν του Σύριζα αριστεράς. Όσον αφορά στη ναζιστική ακροδεξιά Χ.Α – παρά το ευχάριστο γεγονός του ότι τα ποσοστά της πέφτουν, η εμφάνιση του κόμματος του Βελόπουλου, και ο συντηρητικός εθνικιστικός λόγος της ΝΔ, μας δείχνουν ότι η συνολική εκλογική δεξαμενή της δεν έχει μειωθεί. Όλα αυτά είναι παραπάνω από αρκετά, για να πούμε με βεβαιότητα ότι έχουμε να κάνουμε με μία συντηρητική στροφή της κοινωνίας, για την οποία προφανώς και έχει και ο Σύριζα του ΤΙΝΑ (There is no alternative) μερίδιο ευθύνης. Μια συντηρητική στροφή που είναι εναρμονισμένη με τον αέρα που πνέει σε όλο τον κόσμο, στην Αμερική του Τραμπ, στην Βραζιλία του Μπολσονάρο, με το ακροδεξιό πραξικόπημα στην Ουκρανία, και την ακροδεξιά ηγεμονία της αντι-ΕΕ ρητορικής (επιστροφή στην Ευρώπη των εθνών) στην Ευρώπη.

 

Περί αποχής

 

Θεωρούμε αρκετά ανεδαφική την άποψη ότι στα ποσοστά υψηλής αποχής κρύβεται μία αμφισβήτηση του αστισμού και άρα ένα απόθεμα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Τα περί μιας μεγάλης δεξαμενής της αποχής είναι απλά παρηγορητικά παραμύθια. Το ότι δηλαδή ένας κόσμος είναι απογοητευμένος και διάλεξε να παραμείνει σπίτι είτε την πρώτη Κυριακή, είτε την δεύτερη και το στοίχημα είναι να τους σηκώσουμε από τον καναπέ σε μεταγενέστερο χρόνο. «Μία φάση περνάμε», αυτό είναι το αφήγημα  αυτής της Αριστεράς και είναι να απορεί κανείς, που με τόση μάζα βλακείας, τα κεφάλια των εκφραστών αυτών των απόψεων δεν έχουν πέσει από τους ώμους τους.

Πρώτα από όλα η αποχή δεν ήταν τρομακτικά μεγαλύτερη από το συνηθισμένο, αφού το 58.67% πήγε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο (40,67% ήταν η αποχή το 2014). Η συμμετοχή έπεσε στον δεύτερο γύρο, όχι από καμία διάθεση απονομιμοποίησης, αλλά επειδή αρχικά το κεντρικό πολιτικό μήνυμα (φύγετε Μαδούροι) στάλθηκε, κάτι που φάνηκε με την επικράτηση σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες και στους κεντρικούς δήμους υποψηφίων που είτε είχαν το χρίσμα της ΝΔ είτε προέρχονται από τον δεξιό χώρο, όπου η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος είχε κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Όσον αφορά στην αποχή και το ακριβές μέγεθός της, μένει να προσθέσει κανείς και τους πεθαμένους που δικαίως είναι απέχοντες -να μια μεταρρύθμιση που δεν ενδιαφέρει την αστική τάξη- και ιδού το συνολικό αποτέλεσμα. Για να επανέλθουμε λοιπόν, αυτό που διαφαίνεται είναι η παντοδυναμία της συντήρησης, η ρεβανσιστική επιστροφή των αντίστοιχων Ελλήνων Μπολσονάρο, και καμία ριζοσπαστική αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας. Εξάλλου το αποτέλεσμα κρίνεται από τους παρόντες. Ως γνωστόν δεκάρα δεν έδωσε ποτέ το αστικό μπλοκ εξουσίας, ούτε και τώρα ο Μητσοτάκης δίνει σημασία για τα μηνύματα της αποχής, όσο το τελικό σκορ τον συμφέρει.

 

Και η Αριστερά κύριε;

 

Ύστερα είναι να απορείς με την μυωπία αυτής της Αριστεράς. Πράγματι ένα μέρος της εργατικής τάξης απείχε αποδοκιμάζοντας την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και τις όποιες εναλλακτικές της. Αρχικά θα τους εκπλήξουμε με το ότι η εργατική τάξη ως σύνολο δεν εκπροσωπείται μόνο από την Αριστερά ή την Κεντροαριστερά, αλλά ένα μέρος της και από τη ΝΔ και από την Χ.Α.. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της εργατικής τάξης που διαμορφώνει άποψη όχι από την ταξική του θέση, αλλά από την κυρίαρχη ιδεολογία και τους αστικούς θεσμούς και το οποίο υιοθετεί και την πλέον κανιβαλική στάση, προκειμένου να εξασφαλίσει μία καλύτερη θέση στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο του κράτους εξαίρεσης που εκπροσωπεί αυτήν την στιγμή η Ν.Δ.

Υπάρχει βέβαια και το προοδευτικό και αριστερόστροφο τμήμα της εργατικής τάξης όπου εντάσσονται άνθρωποι που στρατεύτηκαν ριζοσπαστικά στην αντιμνημονιακή υπόθεση και δεν είναι εθνίκια ή δεξιοί, που δεν σκέφτονται την επιβίωσή τους πακέτο με θανάτους μεταναστών ή κανιβαλισμό υπαλλήλων. Τι λέει σε αυτούς η πέραν του Σύριζα αριστερά; Τους ξαναπετάει στην ουσία τη μπάλα, λέγοντάς τους ακριβώς τα ίδια πράγματα με το 2012. Πως ο αγώνας δεν χάθηκε και είναι στο χέρι μας -εννοεί στο χέρι τους- να ανατρέψουμε τα Μνημόνια. Αρκεί, κατά τη γνώμη τους, το σωστό κήρυγμα, λιγότεροι βερμπαλισμοί και εμψύχωση του κοινού μας.

Λοιπόν, ας το πάρουν χαμπάρι οι τιμητές των λαϊκών κινητοποιήσεων και της α λα καρτ επαναστατικής τεχνογνωσίας. Όσο απογοητευμένος αισθάνεται αυτός ο κόσμος (ο δικός μας κόσμος και όχι ο χυλός του λαού ή της εργατικής τάξης γενικά κι αόριστα) από τις κωλοτούμπες και τη λιτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο απογοητευμένος είναι από μια Αριστερά που του λέει να ξαναζήσει τη μέρα της μαρμότας, να ξαναπιάσει τα ανταλλακτικά νομίσματα και τα πρωτοβάθμια σωματεία. Θα περίμενε κανείς από μια σοβαρή Αριστερά να επανεξετάσει τις ευθύνες της στην πορεία της κρίσης και των Μνημονίων, τι υπερεκτίμησε, τι μάχες μπορεί να δώσει και με ποιες δυνάμεις. Μερίδιο ευθύνης λοιπόν για το ότι δεν καταγράφεται ενδυνάμωση των ψηφοδελτίων αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ φέρει και αυτή η Αριστερά που συμπεριφέρεται λες και είμαστε ακόμη στην εβδομάδα του δημοψηφίσματος. Όχι μόνο δεν έχει στρατηγική πρόταση -από αυτό πάσχει αρκετά χρόνια τώρα- αλλά δεν έχει ούτε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για το πώς θα πορευτεί και τι θέλει να εκφράσει. Πολύ περισσότερο η στάση της πριμοδοτεί την απραξία και το κενό εκπροσώπησης στον χώρο μας, οδηγώντας το δικό μας στρατόπεδο σε αποδιάρθρωση και δίνει κουράγιο στους εχθρούς.

Αδυνατώντας να διοχετεύσει τη δυσαρέσκεια σε ριζοσπαστικό δρόμο η αγνή – μη μνημονιακή εκδοχή της Αριστεράς έχει και αυτή ευθύνες (πολύ λιγότερες ασφαλώς του ενσωματωμένου ΣΥΡΙΖΑ) για την επικείμενη παλινόρθωση. Γιατί δεν ανέλαβε καμία ευθύνη ούτε το καλοκαίρι του ΄15, ούτε αργότερα, αλλά έμεινε να φωνάζει πως ο κόσμος που έδωσε τις μάχες έπρεπε να συνεχίσει την ίδια ιστορία με πριν, τη στιγμή που κάθε πιθαμή Μνημονίου είχε εφαρμοστεί στο κορμί του.

Τόσο ο τρόπος που πολιτεύθηκε αυτή η αριστερά όσο και η αποτίμηση που κάνουν οι διάφορες εκδοχές της πέραν του Σύριζα αριστεράς για το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνουν ότι βρίσκεται σε μία κατάσταση πλήρους άρνησης να αποδεχτεί την πραγματικότητα και θέτει τελείως λανθασμένες πολιτικές ιεραρχήσεις. Στην πρόσφατο λόγο του ηγετικού στελέχους της ΛΑΕ Παναγιώτη Λαφαζάνη, η αιτία για την εκλογική συρρίκνωση της ΛΑΕ βρίσκεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, στην υπονόμευση που είχε από τη διεθνιστική μειοψηφία που υπήρχε στην ΛΑΕ. Βασικός λόγος της εκλογικής συντριβής της ΛΑΕ ήταν η συμμετοχή στα αντιδραστικά εθνικιστικά συλλαλητήρια μαζί με τους ναζιστές και τους δεξιούς, προσπαθώντας μάλιστα να τα παρουσιάσει με μία εναλλακτική ριζοσπαστική ματιά, την ώρα που η κατάληψη Libertatia είχε δεχθεί εμπρηστική επίθεση από ακροδεξιά καθίκια… Παράλληλα, δεν βγήκαν ποτέ τα πολιτικά συμπεράσματα της πολιτικής διαδρομής του Σύριζα, μιας και κάτι τέτοιο θα άγγιζε τον ρεφορμιστικό πυρήνα των θέσεων της ΛΑΕ. Το ΚΚΕ με την σειρά του στη συζήτηση για το Μακεδονικό, παρά το γεγονός ότι δεν συμμετείχε στα συλλαλητήρια, δεν σήκωσε την μάχη ενάντια στον εθνικισμό, αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Επίσης, κάθε φορά που άνοιγαν τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, έπαιρνε μία θέση υπέρασπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της καπιταλιστικής μας πατρίδας…

Μόνο μια αριστερά που θα έβαζε ως άμεσο πολιτικό πρόταγμα το ζήτημα της εξουσίας, δείχνοντας ότι σκοπεύει πραγματικά να υλοποιήσει το πρόγραμμά της και θα έδινε μια απάντηση στο πώς θα απάνταγε στα προβλήματα που τέθηκαν και στον ίδιο τον Σύριζα από μία επαναστατική και κομμουνιστική σκοπιά θα μπορούσε να αποτελέσει μια ελπίδα.
Όμως αντί για αυτό η πλειοψηφία των οργανώσεων της εκτός Σύριζα αριστεράς σήμερα ιεραρχούν σαν πρώτο εχθρό τον σοσιαλδημοκρατικά μεταλλαγμένο Σύριζα και όχι την ρεβανσιστική δεξιά ΝΔ του Μητσοτάκη που έχει ένα μίγμα ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, εθνικισμού και συντηρητισμού…

Το βασικό σημείο που οικοδομείται η πολιτική της συνεργασίας των τάξεων είναι ο εθνικισμός, και σε αυτό το ζήτημα η πέραν του Σύριζα αριστερά υπήρξε εγκλωβισμένη στον σοσιαλσοβινισμό της…

Αναπαράγουν κάποιοι με την πολιτική τους στάση, και κάποιοι με θεωρητική τεκμηρίωση, την από την δεκαετία του 30 καταστρεπτική θεωρία του Κ.Κ. Γερμανίας περί σοσιαλφασισμού, (ενδεικτικές είναι οι αναλύσεις του στελέχους της Ανταρσύα Σπ. Μαρκέτου περί ακροδεξιού Σύριζα), βλέποντας σαν μεγαλύτερο εχθρό τον Σύριζα και όχι την επερχόμενη αστική αντίδραση. Εκεί έγκειται η αναλογία με την δεκαετία του 30, και όχι στο ότι ταυτίζουμε τον Μητσοτάκη με τον Χίτλερ, όπως μας εγκαλεί ένα πολιτικά ανώριμο τμήμα του κινήματος. Η αστική αντίδραση έχει διάφορες εκφάνσεις, και μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε την διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην ναζιστική Χ.Α. και τη ΝΔ. Να υπενθυμίσουμε ότι η ερμηνεία που δόθηκε από αρκετούς μέσα στο κίνημα, όταν πραγματοποιήθηκαν το 2014 οι διώξεις των ναζιστών της Χ.Α. από την κυβέρνηση Σαμαρά, βασιζόταν στο ότι η ακροδεξιά μεταλλαγμένη ΝΔ μοιράζεται το ίδιο εκλογικό ακροατήριο με τη ναζιστική Χ.Α.

Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που αυτή η Αριστερά δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό ως πολιτική πρόταση άμυνας ή επίθεσης. Πολύ περισσότερο βέβαια αδυνατεί να καταλάβει τι αντίπαλο έχει απέναντί της. Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε λιανά λοιπόν.

 

Πόσο συνετή θα είναι η διακυβέρνηση ΝΔ;

 

Αρκετοί πιστεύουν πως ο σημερινός διπολισμός είναι όμοιος με εκείνον της δεκαετίας του’90, δηλαδή μια μάχη όπου οι στρατηγικές επιλογές είναι ίδιες και οι διαφορές βρίσκονται στα επιμέρους, κυρίως στα κοινωνικά ζητήματα. Αυτή όμως είναι μια εικόνα που, ενώ σωστά αντιμετωπίζει τα δύο κόμματα ως σχηματισμούς αστικής διαχείρισης, επιλέγει να αφήσει εκτός πλαισίου ανάλυσης τη συγκεκριμένη φάση του ελληνικού καπιταλισμού -συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης λέγαμε παλιά- και το πώς ο κάθε πόλος εξυπηρετεί τις ανάγκες του. Επίσης υποτιμά τον ρόλο της πολιτικής, λες και η οικονομία είναι το μοναδικό πεδίο σύγκρουσης με τον ταξικό αντίπαλο ή οι όροι που διαμορφώνουν το πεδίο το ίδιο παραμένουν στατικοί.

Βέβαια ακόμα και σε οικονομικό επίπεδο, στα πλαίσια της μνημονιακής καπιταλιστικής διαχείρισης, υπήρξαν από τον Σύριζα προσπάθειες κοινωνικής πολιτικής για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα κάτι το οποίο ακόμα και η ΝΔ παραδέχεται ότι υπήρξε και υπόσχεται σε όλους τους τόνους να καταργήσει…

Αλήθεια, τι λένε όλοι αυτοί, όταν ο Βορίδης εξαγγέλλει εκστρατείες κατά της ριζοσπαστικοποίησης των νέων στα σχολεία και σκλήρυνση του νομικού πλαισίου για τους «ταραξίες»; Όταν ο Βαρβιτσιώτης δηλώνει χαμογελαστός πως «ή θα είσαι με τα μέτρα στήριξης των αδύναμων ή με την ανάπτυξη» και η Ο. Κεφαλογιάννη λέει πως «τα επιδόματα θυμίζουν Λ. Αμερική»; Όταν βουλευτής της ΝΔ λέει πως «θα σας αντιμετωπίσουμε σαν αιχμαλώτους πολέμου»; Όταν κάθε στέλεχος της ΝΔ επαναλαμβάνει μονότονα πως θα προσληφθούν 1500 αστυνομικοί και θα καταργηθεί το άσυλο στα πανεπιστήμια; Όταν από το στόμα του ίδιου του Κυριάκου ακούσαμε πως το 8ωρο είναι ξεπερασμένο και πως οι ιδιώτες θα επιτρέπεται να «πριμοδοτούν» τους δημόσιους λειτουργούς;

Είναι εμφανές πως η νίκη της ΝΔ εξέπληξε ακόμη και τα ίδια τα γαλάζια στελέχη, για αυτό κι η χαρά τους δεν κρύβεται από τη λήξη των εκλογών και έπειτα. Το πρόγραμμά τους εκφράζει καλύτερα μια μεγαλοαστική τάξη που αισθάνεται ριγμένη στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και πολλούς μικρομεσαίους που θέλουν τα λεφτά από κρατικές δαπάνες να πάνε σε επιδοτήσεις και φοροελαφρύνσεις, δλδ. στις τσέπες τους, αντί για επιδόματα σε φτωχούς και Ρομά.  Εκφράζει επίσης μια παραδοσιακή Δεξιά που θέλει η νίκη να μεταφραστεί σε εφαρμογή του «Νόμος & Τάξη», πράγμα που σημαίνει νομοθεσία που θα «δένει» σε δεκαπλάσιο βαθμό τον Ρουβίκωνα και όποια φοιτητικά κινήματα διεκδικήσουν το πανεπιστήμιο, φυλακές τύπου Γ για τους πολιτικούς κρατούμενους. Το πρόγραμμα της ΝΔ δεν είναι εκείνο των ημερών της ανάπτυξης και της σύγκλισης, όταν ο Καραμανλής jr ήθελε να πλασάρει τη ΝΔ σαν κόμμα του μεσαίου χώρου και πήγαινε στον Αϊ-Στράτη, αλλά αυτό της ζεύξης απενοχοποιημένου νεοφιλελευθερισμού και παραδοσιακής αυταρχικής Δεξιάς, όπου ο Μητσοτάκης αφήνει την ομάδα Σαμαρά να βαράει τα τύμπανα του αντικομμουνισμού. Είναι ένα πρόγραμμα που θα μας πάει χρόνια πίσω, οπισθοχωρώντας το σημείο εκκίνησης των αγώνων του αύριο.

Μια εκλογική νίκη της δεξιάς δεν θα φέρει μεγάλους κοινωνικούς αγώνες όπως αναμένει η εκτός των τειχών αριστερά του 0,6%. Η πρόσφατη διακυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων είναι ενδεικτική. Ακόμα και με στοιχεία που δίνει το ΙΝΕ ΓΣΣΕ φαίνεται τεράστια πτώση των απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι μόνοι αγώνες εκείνης της περιόδου με σχετική μαζικότητα ήταν ο αγώνας ενάντια στο μαύρο στην ΕΡΤ και οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα…

Η δεξιά του Μητσοτάκη είναι καθαρή, θα χτυπήσει την αριστερά και το κίνημα εκεί που χτίζεται. Θα είναι ανελέητη στους κινηματικούς χώρους που εδράζονται στα Εξάρχεια, θα καταργήσει το άσυλο. Ας θυμηθούμε πόσες καταλήψεις έχασε ο αναρχικός χώρος με την διακυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων…

 

Είναι άραγε ψευδές το δίπολο Δεξιά – Αντιδεξιά

 

Το δίπολο Δεξιά – Αντιδεξιά στον εγχώριο κοινωνικό σχηματισμό έχει ιστορικές ρίζες. Και ήταν ένας τρόπος μέσω του οποίου διαμεσολαβήθηκε η ταξική πάλη. Από την εποχή του εθνικού διχασμού, και του πρώιμου βενιζελισμού, μέχρι το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, τα Ιουλιανά του ‘65, και την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ του 1981, η πολιτική πόλωση ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες μερίδες, όπου τις περισσότερες φορές οι δυνάμεις που ηγούνταν του αντιδεξιού στρατοπέδου δεν ξεπερνούσαν τα όρια της καπιταλιστικής διαχείρισης, ωστόσο ήταν επιρρεπείς στην πίεση των πληβειακών στρωμάτων, που αναζητούσαν καλύτερους όρους διαβίωσης. Οι αγώνες του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι πιο αποτελεσματικοί απέναντι σε τέτοιου τύπου κυβερνήσεις. Σε ιστορική κλίμακα οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις στον ελλαδικό χώρο ήρθαν όταν το εργατικό κίνημα μπορούσε να επιβάλει την πίεσή του σε τέτοιες κυβερνήσεις…

Οι κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας ήταν χρήσιμες στον καπιταλισμό γιατί πολλές φορές εδραίωναν την πολιτική του κυριαρχία και σταθερότητα, ειδικά σε περιόδους έντονου κοινωνικού αναβρασμού και πολιτικής αστάθειας.  Ωστόσο η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι παρά την προθυμία των πάσης φύσεως ρεφορμιστών να τα βρουν με την αστική τάξη, ήταν η αστική τάξη που δεν τους ήθελε, τους ανέτρεπε, τους δολοφονούσε, τους έσερνε σε ειδικά δικαστήρια, τους οδηγούσε σε εξευτελιστικούς συμβιβασμούς. Κάτι τέτοιο έκανε και ο Σόιμπλε με τον Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα, για να περιφέρει το κομμένο του κεφάλι στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή αριστερά, ώστε αυτή να κάθεται φρόνιμα στα αυγά της. Εδώ σε επίπεδο πολιτικών συμπερασμάτων οι ρεφορμιστές, οι οποίοι είναι προσανατολισμένοι στον ειρηνικό δρόμο, είναι οι αθεράπευτα δογματικοί και όχι οι επαναστάτες κομμουνιστές, όσο και αν μας εγκαλούν ως παρωχημένους και κολλημένους…

Η κυβέρνηση του Σύριζα είναι μια κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας, είναι μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού και για αυτό δε νιώθουμε ότι μοιραζόμαστε κοινή στρατηγική μαζί της. Ωστόσο μπορούμε να διακρίνουμε τις διαφορές ανάμεσα στη ΝΔ -δηλαδή το καθαρό αστικό κόμμα, το αγαπημένο κόμμα των μίντια, της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης- και το κόμμα που επιλέγει να κάνει τον δικηγόρο της αστικής τάξης, προσπαθώντας να εγγυηθεί μια καλύτερη διαχείριση της μνημονιακής βαρβαρότητας στους υποτελείς. Για αυτούς τους λόγους χιλιάδες αριστεροί θα προτιμήσουν τα ψηφοδέλτια του Σύριζα στην εκλογική μάχη της 7^ης Ιουλίου.

Την ευθύνη για το μονοπώλιο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης από τον Σύριζα δεν την έχουν όσοι θα επιλέξουν τα ψηφοδέλτιά του ως ένα μέσο άμυνας, αλλά ο τρόπος που πολιτεύεται η υπόλοιπη αριστερά. Αν σήκωνε με αποφασιστικότητα το γάντι της μάχης ενάντια στην δεξιά, αν δεν ιεραρχούσε τον Σύριζα σαν πιο βασικό εχθρό από την δεξιά θα ήταν πόλος έλξης του προοδευτικού και αριστερού κόσμου που θα ψηφίσει Σύριζα…

 

Ποιο το διακύβευμα των εκλογών της 7ης Ιούλη

 

Στις 7 Ιούλη το εκλογικό σώμα θα κληθεί να νομιμοποιήσει την επικράτηση μιας ρεβανσιστικής και επιθετικής δεξιάς. Μια νίκη αυτών των δυνάμεων επιθυμούν οι δυνάμεις του αστικού κόσμου, ο επιχειρηματικός κόσμος τρίβει τα χέρια του, κάτι που ήδη αρκετοί εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, ο κόσμος της εργασίας που είναι στην παραγωγή και τον ιδιωτικό τομέα βλέπει καθαρά, κάτι που είναι δύσκολο να διακρίνεις αν εργάζεσαι στα συνεταιριστικά μπαρ των Εξαρχείων και όλη σου η πραγματικότητα είναι περιορισμένη στα 5 στενά πέριξ της πλατείας.

Όσο σημαντικοί είναι οι αγώνες στους χώρους δουλειάς, αλλά τόσο είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι είναι οι εξελίξεις στο πολιτικό εποικοδόμημα που καθορίζουν τον βαθμό και την ένταση της απόσπασης της υπεραξίας που παράγουν οι ταξικά εκμεταλλευόμενοι.

Ο ξεδοντιασμένος Σύριζα, που πολιτεύεται με την λογική του ήπιου εκλογικού κλίματος προσπαθώντας να αποτελέσει την επόμενη εναλλακτική σε μια ενδεχόμενη πτώση της ΝΔ, είναι ένα ασθενές αντίβαρο στην Δεξιά του Βορίδη, του Άδωνι και του Μητσοτάκη.

Αλλά η χρησιμοποίηση του ψηφοδελτίου του είναι μία τακτική επιλογή που θα μπορέσει να περιορίσει τις κινήσεις του καθαρού ταξικού εχθρού. Η προσπάθεια να ταυτίσει κανείς την ιδεολογία και την προγραμματική του θέση με το ψηφοδέλτιο που επιλέγει να ψηφίσει είναι μία αρκετά καθυστερημένη πολιτική σκέψη. Όποιος έχει στοιχειωδώς μελετήσει την ιστορία του επαναστατικού κινήματος θα έχει δει ότι οι επαναστάτες πολλές φορές είτε προτιμήσανε τα ρεφορμιστικά ψηφοδέλτια είτε κάνανε εκλογικές συνεργασίες με τους ρεφορμιστές, είτε μέσω της τακτικής του «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χώρια» φράξανε τον δρόμο σε διάφορους Κορνίλωφ… Είναι άλλη η στάση των επαναστατών, αυτών που έκαναν επαναστάσεις και που δεν τις διακήρυσσαν απλώς, απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις.

Η τακτική της ατέρμονης καταγγελιολογίας δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τον ρεφορμισμό.

Η αυτοτέλεια της επαναστατικής αριστεράς δεν κρίνεται με την ανεξάρτητη εκλογική καταγραφή. Μια εκλογική καταγραφή άλλωστε που ποτέ δεν ξεπερνάει το 1%… Η αυτοτέλεια της επαναστατικής αριστεράς από τον ρεφορμισμό εξασφαλίζεται με την οργανωτική αυτοτέλεια, την προγραμματική διαφοροποίηση, την ιδεολογική ανεξαρτησία, την μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις. Όχι από την επιλογή του ψηφοδελτίου που θα ριχτεί στην κάλπη. Τα ψηφοδέλτια είναι ονειρώξεις των ρεφορμιστών. Για εμάς τους επαναστάτες κομμουνιστές είναι εργαλεία που χρησιμοποιούμε με όρους τακτικής ευλυγισίας. Αυτό βέβαια έχει ως προϋπόθεση να γνωρίζει κανείς πότε πρέπει να είναι στην επίθεση και πότε να παίζει άμυνα. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε όσους βλέπουν κινήματα εκεί που δεν υπάρχουν, η ακόμα χειρότερα μόνιμα βλέπουν ότι η επανάσταση είναι στην γωνία… Νοιώθουμε την ανάγκη να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτούς τους συντρόφους.

Μας ενδιαφέρει ένας κομμουνισμός που είτε ψάχνει να βρει ρωγμές στο γεωπολιτικό σχέδιο της αυτοκρατορίας, είτε σε κάτι που προκαλεί την αποσταθεροποίηση στις αγορές, είτε να μπει σε μία αμυντική μάχη που θα τον βοηθά να αποτρέψει πιο αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης.

Μας ενδιαφέρει η επανάσταση. Και επανάσταση για εμάς σημαίνει συντριβή του αστικού κράτους, και κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Η κυβερνητική εμπειρία του Σύριζα οφείλει να μελετηθεί για να δούμε πως θα στεκόμασταν εμείς σε αυτά τα διλήμματα που μπήκε ο ίδιος.

 

Ενιαίο Μέτωπο να φράξουμε τον δρόμο στην αστική αντίδραση, να απομονωθούν οι σεχταριστικές φωνές

 

Στις εκλογές της 7^ης Ιούλη θα προτιμήσουμε τα ψηφοδέλτια του Σύριζα. Δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη σχετικά με την φύση και τα όρια του Σύριζα. Είναι μια επιλογή για να αμυνθεί κανείς απέναντι στην επέλαση της αστικής αντίδρασης.

Από την επόμενη μέρα, θα δώσουμε την μάχη σε κάθε μέτωπο που ανοίξει ο αντίπαλος. Στον αντιφασιστικό αγώνα, στον αγώνα για οικονομικές διεκδικήσεις, στον αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα θα συναντηθούμε και με τον κόσμο του Σύριζα, ακολουθώντας την τακτική του «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χώρια», διατηρώντας την πολιτική και προγραμματική μας ανεξαρτησία, βαθαίνοντας την πολιτική αντιπαράθεση.

• Να συντριφτεί η ακροδεξιά
• Μαύρο στη Δεξιά
• Ψήφο στον Σύριζα χωρίς αυταπάτες
• Όχι στα σεχταριστικά κατεβάσματα εκλογικής καταγραφής
• Μπλόκο στην αστική αντίδραση
• Συνεχίζουμε τον αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό